Geçen hafta her akşam bir başka yeni yıl partisindeydim. Bazen aynı mekanda ardı ardına, ama farklı topluluklarla.
Şirket içi partiler bunlar. Şirketlerin ayırdığı bütçeye göre yeri, müziği, yemeği, hediyesi, süsü püsü değişen partiler.
Bu partilerin “ayrılan bütçeden bağımsız olarak” ruhu ya da ruhsuzluğu, gerçekliği ya da sentetikliği, uzun zamandır kafamı meşgul eden bir konuya açıklık getirmeye başladı, -sanki- bir tür cevap oldu.
En havalı, en pahalı partideki ruhsuzluk, ve en fakir partideki keyif, "bütçe-iyi etkinlik" ikilisinin bir neden sonuç ilişkisi olmadığını hatırlattı.
Hipotezim şu: "Kurum ruhu, tutku, yerindeyse, büyük bütçeli etkinlikler olmasa da olur." Ya da
"Büyük bütçeli etkinlikler yapılmasının nedeni, içerideki enerjiyi, ruhu yakalama gayreti olabilir"
Az tutku = büyük bütçe.
Tutkulu bir ortam= birlikte olmak yeter...
***
Aslında şirket içi tüm sistemler ve uygulamalar için aynı mantık geçerli, denebilir. Örneğin Hedeflerle Yönetim Sistemi’ni kurgularsınız. Performans Değerlendirmeleri bu sisteme bağlarsınız... Yöneticilere neyin nasıl yapılması gerektiğini anlatırsınız. Organizasyon da bu işe uygundur. Ama o yöneticinin bu sistemi uygulayıp uygulamayacağı, kurumun ruhuna bağlıdır. Kurum ruhu, insandaki enerjiyi ortaya çıkartır. Az mı yoksa çok mu katkıda bulunması gerektiğinin işaretlerini verir.
Bu demek değil ki, hem kurum ruhundan memnunsanız, hem de paranız varsa iyi ve keyifli işler, büyük etkinlikler yapmayacaksınız... Tam da tersi, yapın, ödüllendirin, ruhu besleyin...
Görevimiz sıradan insanlarla, sıradışı sonuçları yakalamak.
Bunun için de bu insanların gönüllerine dokunan, kendileri olmalarını sağlayan, kendilerini kaptıracakları işler, etkinliikler düzenlemek. Bu kadar önemli ve hassas değişimi bol parayla alınan oyuncaklar sağlayamaz. Ama bazı şirketlerde ruhu beslemek, tutkuyu ateşlemek için çok az gayret etmeniz gerekir. Bütçemiz yok diye üzülmeyin. Ezilmeyin. Belki de elinizdeki hammade iyiyse, canlıysa, tutkuluysa, çok az gayret, onları ateşlemeye yeter.
